Son İstasyon Şiiri - Canan Özanaç

Dedim ya;
Öyle arada bir,
Ben yazıyorum, sen canım'a okuyorsun...

Bir şehirde kaybettiğim kimliğimi,
Her şehirde arıyorum....

Ana rahmine bile tutunamayan bir cenin gibi
Sıyırıp atarsın ellerini, ellerimden
Ağıt yakarım kendime
Zılgıtlarımda Diyarbakır olurum...

Adını tesbih ederim dilime;
Otuzüç defa sen,
Otuzüç defa ben,
Otuzüç defa biz derken
Tövbeleri sabrıma eklerim.
Ben Adıyaman olur,
Erenler, evliyalar aşkına kavrulurum...

Ey Yusuf yüzlü sevgili;
Binlerce kez kırılır şehadet kemiğim
Her minarede selânı verdirip
Binlerce kez gömerimde seni aşkın kuyularına
Sen geçilmez Çanakkale olursun...

Sen kalbimin ortasına düşersin,
Pamuk tarlaları kadar yumuşar ruhum,
Çukurova'nın tam ortasında,
Heybesinde binlerce şiir taşıyan ırgat olurum...

Aşk için düşerim yollara
Mevlana'ya çıraklık eder
Döne döne yanarım Konya Ovasında..

Saçlarıma yılların çığı düşer sonra,
Kırlar karışınca kırışıklara,
Kırşehir olurum
Garip Neset vururken sazın bam teline
Bozkırın bağrında bozlak olurum...

Gebersemde hasretinden
Eğmem dağ başıma önünde,
Ki her bi hücrem ağrırken;
Gururumdan Ağrı olurum...

Kıyama durur eteklerinde hayallerim
Nemrut gibi, ateşe verirsin düşlerimi,
Gözümün yaşı kudurur;
Yanaklarım adeta Ayn-Zeliha olur...

Küçücük de olsa, kaçamak bir bakış atsan
Bakarken tebessüm süzülse dudağının kıyısından
Al bayraklarla süslerim yanaklarımı
İzmir gibi ışıldar gözlerim, yakamoz olur denizine düşerim...

Sanki yollarını kaybetmis bir meçzup gibi,
Sen aklımdan geçersin;
Ben İstanbul olurum
İki yakam düğümlenir boğazımda...

Ahh yine de yokluğunun ayazı çarptımı soluma
Her şehirde üşür, bir şiirde buz keser
Ankara olurum