Son İstasyon Şiiri - Kardelen Gül 2

İlk defa el salladım gelecek ümitlerim için
Birazdan gelecek bir treni bekliyorum son istasyonda
Vakit hayli geç biliyorum tek ben kaldım tenhada yolcusunu bekleyen
Ümit dolu hasret dolu vagonlarınla
Seni bekliyorum bu son istasyonda

Esen yele dağıttım maziden kalan yalnızlığımı
En mutlu halimi kuşandım en masum yüzümü takındım
Aldırmadım gelip geçenlere
Bir bir yandı ışıklar gözlerimi kamaştırdı
Işıklar gece ürperten bu sessizlik bile ne kadar güzel geldi bana
Meğer birazcık sabırmış birazcık sabır
Sabrımın bittiği ümitlerle gelecek vagonları bekliyorum bu son istasyonda

Özlemleri biriktirdim yıllarca hasretleri yaktım bağrımda
Az kaldı biraz sonra gözlerim mutluluktan ağlayacak
Ama yağmur yağıyor gökyüzü ağlıyor
Ağrıyor her yanım kalbim kanatlandı
Sakın sakın boş gelmesin vagonlar
Hasretleri özlemleri yükledim yıllarca
Hüsran mı yoksa bekleyişlerim son istasyonda

Zaman gece yarısını çoktan geçti
Ayak sesleri kesildi sessizleşti her yer
Gökyüzünde bir tek yıldız bile yok
Sen yoksun yinemi gelmiyorsun
Neden ama yıllardır bitmedi mi hasret
Yine ellerim boş yüreğim acılı
Gözlerim dolu dolu
Öldürdün beni
Gel al emanetini
Buz kestiğim son istasyonda