Son İnziva Şiiri - Mesut Özdemir 3

Son İnziva
Elimi çektim artık dünyanın hırsından Sıyrıldım sahte gülüşlerin arkasından Bir ömür sızarken kalbimin yarasından Ben senin yokluğuna müebbet giydim.

Güneşi alsalar da karanlıkta kalsam Kendi küllerimde bin defa savrulsam Hangi azapla, hangi korla kavrulsam Ben senin hasretini kefen diye giydim.

Görmezden gelsen de bu yıkık halimi Kırsan da tutunduğum her bir dalımı Sana çıkan yollar kesse de yolumu Ben senin ismini bir mühür gibi kazıdım.

Yüzüme bakmasan, adımı ansan da Aşkımı bir yalan, bir masal sansan da Kendi ateşinde beni yaksan da Ruhumu senin uçurumuna bıraktım.

Layık görmesen de beni bir tek anına Almasan da beni asla yanına Kıyılsa da bugün bu garip canına Ben senin gölgende ölmeyi seçtim.

Beklentim kalmadı, bitti her umudum Acını zehir niyetine her gün yudumladım Seninle doluyken her anım, her adımım Kendimi senin boşluğuna hapsettim.

Viran olsa gönlüm, saraylar yıkılsa Gözyaşım sel olup mezara dökülse Ciğerim sökülüp yerinden çekilse Ahımı sadece sessizliğe bıraktım.

Mahşer günü gelip hesap sorulsa Günahlar, sevaplar önüme serilse Cennetin kapısı sensiz verilse Ben senin cehennemine razı geldim.