Son İntihab Şiiri - Nehir Koyuncuoğlu

Söküldü dikişleri o eski, dar zamanın,
Dindi uğultusu o hırçın şöhretin, şanın.
Şimdi sükût vaktidir, o en sadık limanın;
Gürültüden sağ çıkan, sessizliği fetheder,
Kendi içine dönen, kâinatı terk eder.

Bir heykeltıraş gibi yonttu kader gövdemi,
Sıyırıp attı benden o sahte görkemimi.
Kırık dökük bir mabet, ruhumun tek erdemi;
Sarsıntı mülke gelir, ruhun mülkü yoktur ki!
Ölmeden ölenlerin, artık korkusu yoktur ki!

Zaman bir mühür vurdu, alnımdaki iz derin,
Sahibi benim artık bu en vakur kederin.
Gölgesi ağırlaştı o uçucu düşlerin;
Yorulmak ham işidir, yolu bilmeyenlerin,
Olgunluk rütbesidir, dibi görenlerin.

Bakma dizlerimin o yorgun titreyişine,
Bakma gözlerimin o puslu seyreyişine.
Toprak şahitlik eder ruhun kükreyişine;
Yılların yığdığı bir yorgunlukla değil,
Yılların damıttığı bir olgunlukla eğil.

Mağlubiyet dediğin, zaferin ilk şartıdır,
Bu ağırbaşlı duruş, varlığın ispatıdır.
İdrak ki fırtınanın en mutlak miatıdır;
Söz bitti… Bu sessizlik, zamana tek cevabım,
Bu bilgece ağırlık, benim son intihabım.