Son Heyulâ Şiiri - Berat Aydın

baştan, anlayacağını beklemem zaten
bir papatya kökünün öyle pak
beklenmedik betonarme güveninden
ezanla daha açık kapıları yâd ederim
ve bunlar yetmez, uzağa uzak
yerleştirdiğim tabut bitirmiştir kayyûm eczasını
baştan anlayacağını beklemedim zaten
biçilen haddini aştı can çekecektir hak cezasını
ve mesela eskilerden, kış ayazı

ve bir korkağım dahası
ismi söyleyemem
göz göre göre çıkamam umutsuz merdivenleri
prangalar içinde yosunları güzelleyemem
unutulan sokaklara ayak bile basamam
yollar sonu medine olsa dahi

ama direnemem artık âle
az ola bıraksam
evsizlerin harbi başlayacak duvarlarıma
yüzüme acımadan basacaklar
ve sen, varlığına yıldız gibi dağılacaksın
dizileceksin adını yazarken bıraktığım
kanyon aralığı çileler gibi
uzak kalacaksın
seni tekrar toplayamam
verdiği gözle göremem yüzünü senin
rahmân, hakkıyla var edenin

sen olmadan alt edemem ela
dönüp baksan belki ödüm kopacak
tavandan kulağıma akan tahta gıcırtısı
sesin, sözler söylese
öyle varlığımı bağırıp çağıranlardan gelen
nidalarıyla ruhumun üstünden tekrar geçse
ve tek kelime sonra inan
belki
belkiler sayarak
ölümün elimden olacak

ölümünü esirgeyebilirdim aslında günahtan
öykünürdüm yüzsüzce, arka cebimde cüzdan
ve birkaç kuruşluk bozuk misali
arta kalan sevaplarına
ama
hikmet sözler göründü yüzünde
harbisiz patladı tüfek kaşlarından
iki kız annesi çehren
hak ile çalınmış halde
dört yüz yetmiş bir gün saydım, bilmiyorum
kaç yüzyıl yaşında olduğun söylendi bana
ve dua ettiğin
dualarca kaçtığın ufuklara

erdem

24mart2023