Son Hesaplaşma Şiiri - Güray Doğan

Tarihte tekerrür etmeyecek alelade bir gündü
Diz çökmüş taşı dahi olmayan mezar karşısında
Ezgin basıyor ayakları toprağa
Gözler de yaş takatsiz ağlamaklı
Tek
Kaçınılmaz belirsizliklerine
Bir yenisini eklemekte
Ekmek
Hırpalanma
Kavga
Kavramları üzerine
Yine edinimsiz geçen bugününü
Bugünün tekrarı olan dününü
Ve hep benzer geçmişini
Düşünmekte
İçsel diliyle saymakta tüm nedenlerini
Evveliyatın sevgisizliklerini
Sonuçsuz nihai ilişkilerini
Görsel-İşitsel-tensel ihanetlerini
Pazarlık payı olmadan bir parça iyiliği
Ruhunu sardıkça saran çelişkiler
Sorumsuz ve disiplinsizdi.
Umutsuzluk daimi gerçek ise özlemdi
Son bir iftirası karşı karşıya getirdi
İçi boşalmış ruhu ve onun örselenen bedenini
Artık bitmeliydi….
Evvelce karar verilmemiş hedefi
Zekice bir tepkiyle buldu felsefeyi
O bu düzeni terk etmeliydi
Varlığı kirletiyordu
Tüm kapladığı alanı
Ne zalim bir duruşma
Ne kızgın bir intikam alma
Hiç olmadığı kadar kararlıydı
Ve ölüm silahını dayadı bileklerine
Seri ve hedefte
Önce sol
Sonra sağ
Ne Hızlı nede yavaştı
Kati olan ılgıt ılgıt akan kandı
Nefesi yavaşlamış bedeni cansızdı
Artık hazırdı
Varlığının en derin uykusuna
Yumuldu gözler
İki yana bir aynı ritimle düştü eller
Ve yıkıldı yaşlı bir çınarın dokunsan düşecek haliyle…
Işık hızıyla uzandı bulutların üstüne..
Hafifti
Birden aşağıya bakmayı akıl etti
Belki de acizane bir meraktı
Şaşırdı
Anası yüreğine basmış sımsıkı sarmıştı karısını
Bu ilkti ve son
Artık baba diyemeyecek olan çocukları
Ürkek yanı sıra korkak bakınmaktaydı
Nedenlerle dolu son görevindeydi arkadaşları
Ardından ağıtlar yakıyordu dostları
Garipsedi meğerse ne de yiğit adammış
Nede sevilirmiş
Bir an geride bıraktığı değerleri düşündü
Ayıp etmişti
En azından haber vermeliydim dedi
Kısa sürdü
O pişman değildi
Kırgındı
Ama şimdi oda geçmişti
Peki ya şimdi
Yanıtını alamadan bu sorunun
Bir boşlukta buldu kendini
Beyazlar içinde…