Son Haziran Gecesi Şiiri - Bülent Öntaş

En son ben kaldım o evde
yapayalnız
son haziran gecesinde
babamın ellerinden tuttum
kimsesizdi
gece
yarım çekiliydi çiçekli perde
ve kuzine soba içten içe yanıyordu
en son ateşi ben söndürdüm
o evde
gün doğmadan
yola çıkmadan önce
oturduğum yerden kalkıp
defalarca
dağları izledim
izi vardı gözlerimde
döndüm durdum gece boyunca
izi vardı üzerimde
göçmen kuşların kanat çırpışlarının
susadım
uzandığım yerden kalkıp
defalarca
gürül gürül akan çeşmeleri düşündüm
en son ben yıkandım
kimse yoktu etrafımda
geceydi
arındım ay ışığında tüm hüzünlerden
karanlıkta
koyu yeşildi dağlar, görmesem de
sapsarıydı sabah açacak güneş, yanmasam da
sarı yazmayı bıraktım arka odadaki divanın üzerinde
en son ben güldüm o evde
öyle alışmışım ki
hüzün ve mutluluğun kardeşliğine
sevdiklerimi
en son ben düşündüm
sessizce

30.06.2023 - Cuma