Son Harfim... Şiiri - Yusuf Mescioğlu

Rüyalar ayrılığa çıkıyor uzun zamandır.
İğdeler eskisi kadar güzel kokmuyor bu şehirde
Ne rüzgarın tadı var, ne yağmurların.
Bir yüreği ardında unuttuğun günden bu yana
Yolu hep çıkmazlarda son buluyor bir adamın.
Belki hak etmediğimiz bir ayrılıktı kader dediğimiz.
Belki iyileşmeyecek bir yaranın başlangıcıydı, ah çekişlerimiz.

Şimdi yarısı yırtık bir resmi tamamlamaya çalışıyorum.
Gecelerdir hafızamı, hayallerimle birlikte yoğuruyor.
Yine de yapamıyorum. Anladım zaman bir çok şeyi değiştirmiş.
Sadece ne bendeki bu yaraya el değmiş,
Nede gözlerimdeki gözlerini değiştirebilmiş.

Rüyalar yalnızlığa çıkıyor uzun zamandır.
Ne ayazların tadı var bu şehirde.
Nede tadını unuttuğum tebessümlerimin.
Sokak başlarında bekleyen lambalar misali
Sessiz ama kararlıyım aydınlatmaya karanlığımı.
Gözlerimi bağladığım yollardan, gelmiyor ayak sesin.
Düşlerimi uzaklaştıran benim.
Benim kabuslara açan kapılarımı her gece.
Alıştım; yüreğimin terk edilmesine kilometrelerce…

Çözsem, bulacağım sebebini bu ayrılığın
Gülsem; yaralanacak yalnızlıklarım.
Düşsem; karanlıklara gömülüp kalacağım.
Kaçsam; aldanacağım seni unuttuğum yanılgısına,
Ölsem; son bulacak delişmen yaralarım.
Yaşasam; bir ömür boyu seni arayacağım.

Düşlerim unutulmuşluğa çıkıyor uzun zamandır.
Gündüzleri yitirdiğim günden beri
Geceleri soluk almaya alıştım sessiz sedasız
Bu ayrılığa kader dediğimiz günden bu yana.
Bir bana gülmedi bu kader, yalnızca bana.

İsmimde bir harfini unutup gittin isminin.
Senin isminin ilk harfi benim bu hayatta son harfim…