SON GÜN
hep böyle oluyor
son güne bıraktığım sevinçlerim
ya boğuluyor
gözyaşı denizlerinde
ya da
yaramaz çocuklar gibi
ömrün dehlizlerine saklanıyor
ha kurtardım
ha buldum derken de
bir bakıyorum
eskimiş günlerin yerine
taptaze bir sene başlamış
daha var nasılsa tembelliği de
ilk günden başlar
sevinçlerimi ertelerim ertelemesine ya
ne bozgunlar
ne yılgınlıkların
hiç veresiyeleri yoktur
ne senet
ne taahhüt kabul etmezler
anında infazdır tek bildikleri
bense yarın der dururum
yarınlar tükenir
acılar tükenmez
sayrılıklar bitmez
özlem
gizli bir yaradır
kalır içerilerde bir yerde
benim sevincimse
hep son güne kalır..30.12.2012
Kayıt Tarihi : 5.7.2017 10:35:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Yusuf Işık 3](https://www.antoloji.com/i/siir/2017/07/05/son-gun-40.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!