Son Gün Şiiri - Eren Yıldız 2

Sokağına uğradım koparak gerçeklerden
İnandım gökyüzünün rengine
Yeniden aldandım.
Bulanık sularda, bulanık bir anı
Başı sonu belirsiz
Bütün unutkanlıklarım yine yerli yersiz
Kapanmayan bir acıya esir bi kafada..

Hangi köşeye dönse
Anlamsız kaçışlar
Her yerde
Az az var fakat
Gece olunca
Geveze biraz da
Yokluğun,
Ellerin,
Arkadaşın...
Ve öne sürdüğün acımasız gerçekler
Ve ağaçlar
En kırılgan yerlerimde
Daha geveze uğultular

Binbeşyüzüncü yokluğun
Binbesyüzbir oldu.

Anılar kemirgen bir şeytan gibi
Bir ağacın uğultusunda
Esiyor senden.

Hangi Türküyle avutsak kanayan yerlerimizi
Sokağına çıkıyor tüm sözcükler
Ve kimsesiz bir eve...
Öyle, öyle yorgunum ki
Amansız bir uykuya hasret gözlerim
Bu sokaktan trende geçmez
Kuşların uçtuğu yere
Bilirim.
Çıkmıyor ne buldum sa
Çıkmıyor neyim yoksa
Ve hangi kaba sığamıyorsam
Taşmıyorum da bir damla..

Ama o gün gelince
Her şey sona erecek.
Doğanın tüm sırrı
Dökülecek hanelere
Kaçışlardan
Bakışlardan
Aniden yok oluşlardan
Ve mezar taşlarında ki sabahlardan
İlmek ilmek çözülecek
Bu acı
Bu anı
Ve bir köy kahvesinde
Kıt kanaat son bulacak zavallı ömrüm..

(10.12.14 Adana)