Son Gün Şiiri - Fox Mulder

Son gün onu yaban güllerinin yetiştiği yere götürdüm
Ve banka uzandığında rüzgar bir hırsız gibi konmuştu
Ve elveda öpücüğü verdim, dedim ki: 'bütün güzellikler ölmeli'
Eğildim ve dişlerinin arasına bir gül yerleştirdim.

Sözler ölümle noktalanan bir aşkın ve ebediyyete parantez açan ölümsüz bir sevdanın konu edindiği güzel bir müziğin son nefesleri. Alışılagelmiş sevdalardan ruhuna gül bahçesi yapıp teker teker kopararak solduran, bencilliğin kapanında yaşam süren aşkların tersine, hikayesiyle eksik kalan olgunluğu tamamlayan bir tabloda bulursunuz kendinizi.

Bağlanmanın gül bahçesinde kazıklardan bir yol olduğunu düşünürsek, hırs ve bencilliğin tek karşılık gelen anlamı o yolda çıplak ayakla yürümektir. Sabırsızlıkla tutuşan bir ruhun düzensizce savruluşuyla kaybolmasıdır, incindiği ayaklarıyla sendeleyerek amansızca koşuşturmanın aşk karşısında hükmen malubiyetidir. Mantığın katranından taşan yüksek ateşli, kontrolsüz bir hastalığın emaresidir hırs.

Soğuk kanlılığınızı yitirmişseniz çölde kürek çekiyorsunuz demektir. En kaba, en acemice sevdaların kulağınıza fısıldadığı arzular size aradığınız cevabın çölde biryerlerde olduğunu söylese, siz sadece kürek istersiniz. İşte bu, tutunmanız gereken mevziden, açılan ateşe bakmaksızın pervasızca sıçrayıp düşman hatlarına yapılan amansız bir taarruzdur. Kahramanlığa kendinizi o kadar kaptırmışsınızdır ki sonuç alamayacağınız bir ölüm bile sizin için kurtuluş gibi gelir. Baştan kaybettiğinizi de kabullenemezsiniz. Kendinizi kaybetmiş, okyanusun derinliklerine doğru batmaktan bedeninizi alı koyamazsınız. Şişirme sevdalardan yapılan balonlarınız, saldığınız göklerde rüzgarın seyrine göre savrulur, yükseldikçe küçülürsünüz.

Aşklar vardır, iki kişiliktir, biri ölmeden sağ kalmaz, ikisi ölmeden ebedileşmez. Aşklar vardır, biri mantıksızsa uçmaz, ikisi de mantıksızsa yaşayamaz. Aşklar vardır, biri tutkulu diğeri çekimserse yapışmaz, ikisi de tutkuluysa arada saygı kalmaz. Aşklar vardır, tadında bırakıp devam etmez sürekli yaşarsanız tükenir. Fırtınada kaybolmaya benzer aşk, bir boy önünüzü göremeyecek kadar sisin içinde hiç durmadan koşmaya benzer. Sık ağaçların, yabani otların arasında yarı çıplak sürünmeye benzer.

Dünyada öylesini göremeceğiniz bir kişinin esrarlı kapısını aralamak arzusunda; şaşırır, ürperti sarar, büyük bir boşluktan aşağı bakıyor hissi uyandırır. Yüzü kalbinize, ismi zihninize derin izlerle kazınır...

Beni yaban gülü diye çağırırlar
bilmem ki neden beni böyle çağırırlar
onu gördüğüm ilk günden beri, biliyordum o aradığım kişiydi
gözlerimin içine baktı ve gülümsedi
dudakları güllerin rengindeydi
nehrin aşağısında yetişenlerden, kan renkli ve yabani

kapımı çalıp, odaya girdiğinde
ürpertim onun kat'i kucaklamasıyla yatıştı
ilk aşkım olabilirdi, ve nazik elleri
yüzümden kayan gözyaşlarını sildi

ikinci gün ona bir çiçek götürdüm
tüm kadınlardan daha güzeldi o, şu ana kadar gördüğüm
dedim ki: 'biliyor musun yaban güllerinin yetiştiği yeri,
o kadar tatlı ve al ve özgür ki

ikinci gün tek bir kırmızı gülle geldi
dedi ki: 'bahşeder misin bana kaybını ve kederini? '
başımla onayladım, yatağa uzanırken
dedi ki: 'beni takip eder misin, sana gülleri gösterirsem? '

üçüncü gün beni nehre götürdü
bana gülleri gösterdi ve öpüştük
duyduğum son şey fısıltılı bir sözdü
yumruğundaki bir kayayla, önümde gülümseyerek durdu

son gün onu yaban güllerinin yetiştiği yere götürdüm
ve banka uzandığında rüzgar bir hırsız gibi konmuştu
ve elveda öpücüğü verdim, dedim ki: 'bütün güzellikler ölmeli'
ve eğildim ve dişlerinin arasına bir gül yerleştirdim

Where the wild roses grow adlı müzik; etkisini göremediğiniz aşk iksirinin tadını en yüksek dozda damarlarınızdan aşılayarak uyandırıyor, çölde kürek çektiğiniz kayığın kabusundan. Ve hırstan, sadeliğini koyarak hayata.

Aşklar vardır, iki kişiliktir, biri ölmeden sağ kalmaz, ikisi ölmeden ebedileşmez.