Son Gün Şiiri - Bahattin Yarıcı

Her ayrılış her ayrılış bir ölümdü
Ve biz hep ayrılmak zorunda olanlardandık.
Yine böyle bir gündü,
Son gündü, okulun son günü.
Ve okulun servisine binmiştin,
Beni öylece arkanda bırakıp.
İnsanlar cıvıl cıvıldı, uzaklaşıyorlardı,
Kaçıyorlardı o kahrolası yerden.
Bense öyle yığılıp kaldım kaldırımda.
Arkandan bakakaldım.
İçimden ismini haykırıyordum,
Beynimin her kıvrımı ağlıyordu senin için.
Sonra servisler de gitmeye başladı.
Son kez diyordum son kez bakmalıyım sana.
Göremiyordum, koşmak istedim olmuyordu.
Kalmıştım o Allah’ın cezası kaldırımda.
Hiç bu kadar aciz kalmamıştı
Bu eller, bu ayaklar, bu dil
Alışamadım bu ayrılışına
Baktım, sadece bakabildim.
Haykırıyordum bu bir kâbus diye
Ve bir lahza göründün bana.
Elveda, diyordun
Servisin penceresinden.
Kaldırımdan bir kalkabilsem
Belki bu koca hileyi sona erdirebilecektim.
Ama nafileydi son servis de kalkmıştı.
Yine ben öylece oturuyordum.
O koskoca cadde de boşalmıştı sonunda
Ve ben aciz kalmıştım nihayet.
Bir el bekliyor gibiydim sanki
Kalk hadi diyecek bir el.
Sonra kaldırıma uzandım,
Ne bir el değmişti omzuma
Ne de sakin ol diyen bir ses başucumda
Yalnızdım…
Nihayet bilmediğim bir kuvvetle ayağa kalktım.
Yürümeye başladım, ağlıyordu gözlerim.
Bilmediğim bir arabaya bindim daha sonra
Ve bilmediğim bir yere gittim.
Aptallar gibi devam ettim.
Bir kurgu değildi bu olamazdı,
Bu benim kaderim olamazdı.
Bir şarapçının yanında buldum kendimi çok sonra,
Güneş içime işlemesine rağmen şarap içiyordum
Ve hiç tanımadığım bu adam
Teselli etmeye çalışıyordu beni.
Sanki yaşadığım acıyı hissediyordu;
Lakin duyamıyordum adamı.
Aklım, aklım o kadar karışıktı ki…
Teselliye hiç ihtiyacım yok der gibiydim.
Ama iyi gelmişti o kahrolası muhabbet
Nasıl muhabbetse
Hep o adam konuşuyordu.
Bir hamleyle ayağa kalktım.
Kumsal beni bırakmak istemiyor,
Denizse beni çekiyordu.
Ne o, dedim, yoksa ölüm beni mi çağırıyor?
Ve çekip gittim iki düşüp bir kalkarak.
Yine de teselliler kulağımda kalmıştı,
Yürüdüm.
Ve sonunda eve gelebilmiştim.
Uzun süre uyumadım,
Senden kalan o fotoğrafı da yaktım.
Sonra güneşin doğuşunu seyrettim
Ve sonunda dilim çözüldü.
Bağırdım güneşe: unutma, unutma
Bu gün benim için doğuyorsun,
Sadece benim için…