Son Gülümseme Şiiri - Eftelya Dila

Son Gülümseme

Bir ekim sabahıydı,
'Annen hasta' dediler.
Bir kasım sabahında,
İyileşti 'gel' dediler..
Giydim en güzel giysilerimi,
Güzel görsündü anam beni...
Ulaşana dek anneme,
Sığmadı yüreğim kafesine.
İnsan dolmuş evimizin dört yanı,
Anam bu ağıtlar yoksa sana mı..?
İnanmam,inanamam,
Sensiz olamam...
Kapımızda bacamızda bambaşka yüzler,
Yabancı bakışlar,kim bu insanlar..?
Yoksa iyileştiğin koca bir yalan mı..?
Gelmiş işte, kapımızda yatar bedenin,
O tatlı nar ağacının altında...
Ama ruhun nerede anne..?
Ruhun nerede..?
Yüzüne konmuş bir gülümseme,
Öylece kalmış donmuş yüzünde.
Sarıldım çıplak bedenine,
Öptüm yanaklarından,
Hiç korkmadım anne.
Ne sıcaktı gülümsemen.
Hem ağlıyorum sarılırken,
Hem gülümsüyorum gülümsemene.
Güller açmıştı gül yüzünde...
Ölünce mi görecektik mutluluğunu..?
Bir göç kalktı yüreğimden anne.
Hala bomboş o göç yeri,
Hiç kimse dolduramadı yüreğimi.
Yerin hala seni bekler içimde.
Kalbim son gülümsemeni saklar içimde...

Eftelya Dila
Kayıt Tarihi : 11.5.2009 09:24:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.
  • Yusuf Korkmaz
    Yusuf Korkmaz

    Hiç kimse dolduramadı yüreğimi.
    Yerin hala seni bekler içimde.
    Kalbim son gülümsemeni saklar içimde...

    anneler annelerimiz canında bize can katan dert ortağımız ani bir reflekte anne diye haykırdığımız annemiz canımız koca insanlar olmamıza rağmen dizine baş koyup hasret giderdigimiz her şeyimiz annelerimiz onları asla unutmayacagız mekanları cennet toprakları bol olsun
    güzel bir çalışma tebrikler
    yusuf korkmaz

    Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (1)

Eftelya Dila