Son Gülen Şiiri - Recep Savaş Çalış

Herkes ağlarya,
Ben ağlamamışım.
Gülmemişim de,
Ama, ağlamamışımda.
Kuralmış,
Dünyaya gelirken,
Ağlamam gerekirmiş.
Öyle de oldu.
İki tokatla
Ağladım, ağlatıldım.
Ama beni ağlatan
Acısı değildi.
Yaşadığım hainlikti.
Daha doğar doğmaz,
Arkamdan vurdular.
İlk saniye ilk ders,
Baş aşağıyım zaten,
Bu dünyada her şey ters.
Hiç ağlamadım ömrüm boyunca
Düştüm kalktım
Gülmeye devam ettim.
Ağlayan çocuklara
Garip garip baktım.
Sıkılınca da güldüm
Acılarda da güldüm.
İnsanlar gülmeye zorlanırken
Ben gülmemek için zorlandım.
Deli gibi güldüm,
Gülmek delilikti çünkü.
Okulda öğretmenim bile
“Sen her zaman güler misin” dedi
Bende “uykumda gülmem” dedim
Ona da gülmüştük
Ne gariptim ben,
İsyancımıydım
Ağlatan kadere
Acılar dünyasına, düşmanmıydım
Hep güldüm,hep güleceğim
Ve inanıyorum
Gülerek öleceğim.
Nasıl yaşadıysam
Öyle gideceğim
Meyvesini toplayacağım, gülerek ektimlerimin.
Komedi filmi gibi
Geçecek hayatım
Gözlerimin önünden
Ve iyi güleceğim.
İlk olduğum gibi
Yine, ben olacağım, son gülen.