Son Gidişim Şiiri - Y Emre Atmaca

Hiç gözlerimi bile kapamadığım uykumdan, karanlık bir sabaha uyandım bugün
Yüreğim yeni hüzünlere yol alıyordu yine
Kendi kendime düşündüm
Dedim, bu hüzünlerde de son sabahım
Bir an,
Gözüm duvarda yanan muma takıldı
Kim bilir hangi dertlerle, hangi hüzünlerle daha eriyip gitti o mum
Kimbilir, ne sevdalar yaşandı o mum ışığında
Son kez yakmalıydım o mumu
İçinde eriyen tüm sevdaları savurmalıyım rüzgâra
Yazılan satırlar, yaşanan sevdalar, mumla akmalı içimden
Hüznün hâkim olduğu bir gece, soğuk bir rüzgâr
Her nefesimde üşüyorum
İçimin titrekliğiyle ben tüm hüzünlerimi maziye taşıyorum
Biryandan feryat bavulumu topluyorum
Yarım kalan hayallerimi
Son gözyaşımı koyuyorum içine
Mum hüznün son damlasında sönüyor,
Çıplak yüreğimle ben hiç çıkmadığım şehrime çıkıyorum
Terk edişlere şahit olan basamakları çıkıyorum çıplak ayaklarımla
Ne ilk gidenim diyorum kendime nede son
Arkama dönüyorum koskocaman şehrim ağlıyor arkamdan
Şehrimin bilmediğim bir sokağından bir hüzün bekliyorum
Rüzgârla savrulmuş dertli bir hüzün geçiyor karanlıklardan.
Dertlerle dolu, gözyaşlarının ıslattığı valizim vardı ya
işte onu almıyorum yanıma
Arkamdan ağlayan şehrime bırakıyorum
Ve şimdi vakit gitmek vakti
Ben bilinmeyen hüzünlere gidiyorum.

Yunus emre atmaca