Son Gece Şiiri - Muhammet Ayaz Göler

Bilmiyorum nasıl bir haldeyim,
Boğuluyorum duman içinde.
İlk defa bakıyor gibiyim sana.
İyi hissetmiyorum kendimi.
Kan renginde bir yıldız parlıyor,
Deniz üzerinde, bu son gece.

Işıklar, sönüyor bir bir.
Yeşil iken kahverengi oldu ay.
Özlem vuruyor, ölümün derinliklerden.
Sonbaharda solmuş, son gece.

Bayatlamış tane tane kar yağıyor.
Anılar aklımda gelip gidiyor.
Yazılmış ısırganlı cümleler, toprakta.
Yine yaşıyorum siyah aşkı , son gece.

Gözlerim sensiz ilk kez oldu yağmur.
Gerçek mi yoksa yalan mı bilmiyorum,
Senle yaşadığım bu hayatı.
Sakın bir şey söyleme, sus lütfen.
Sar beni siyah fakat siyahsiz bir kaftana.
Dudaklarımda öpüşün var ıslak ıslak,
Bedenim içinde tenin dokunuşu, son gece

Gideceksin kefensiz sarı dünya içine,
Olacaksın başkasının canı bunu bile bile.
Sevdiği varımdır ki Azrail'in, dursun.
Çıkılmaz bir duvar, durur karşımda,
Rahat bırak bedenimi, dinlensin yorgun.
Git özgür ruhları bul, takıl onlara.
Sen demiştin elveda sevgilim, son gece.

Alıştım götürme kokunu o kalsın.
Desemde sana gitme ne olur kal,
Düşünmezsin bügüne dargın sendeki hal.
Oysaki seviyorum senden gelen acıyı.
Olsun deyip, beni bırakıp gideceksin maziye,
Yaşadığım şu aşka bakıp, canın sağ olsun.
Ben her şeye rağmen, seviyorum yine seni,
Yaşıyor aşkıma karşılık bitmeyen, son gece.

Ara beni, hiç konuşmasanda anlarım,
Çalar belki, dinleriz bizim şarkımızı,
Üzelme sen dinlerken olurda ağlarım,
Sen ağlama hep gül ben yokmuş gibi,
Sevdi bu yaralı gönül, ipe sor anlarsın,
İntihar etti, aşkımız bitti, bu son gece.