Son Gece Şiiri - Mehmet Özcan Yasdıbaş

Geceye ne sığar, düşler mi?
Ayrılıkla yontulmuş benliğim mi?
Yarınlara kurduğum mevsimler mi?
Ya da bir yıldız yağmuru mu?

Ne sığar geceye
Ekmek derdinde bir babanın
Gülüşleri tunçtan evlatlarının
Kirli yüzlerinden akan masumiyet mi?

Elleri tetikte bir Mehmed’in
Anadan geçip sıladan öte
Mavi gözlü yârine hasreti mi?

Gözleri, sözlerinden önce manasında kaybolan
Yarım asırlık bir ananın
Hakka yürüyen bir evladına Yasinler okuması mı?

Vatansızların denizler aşarken
Alınlarına vurulan iltica damgasından
Kıyılara vuran bebekleri mi?

Geceye ne sığar
Sabahına selası sunulan son nefesler mi?
Üç kuruşluk sevdaların günahı mı?

Bilsem ki geceye bir dua lazım
Ellerim kat kat semaya dek uzanır
Dilim asırlarca aminleri kovalar
Değil bir gece
Bin bir gece adınla biten dualar
Dilim de hece hece
Ey beni sevdasına düşüren
Gecelerime kandil gibi yıldız yıldız düşen
Gel artık dualarım kabul kılınsın
Gel artık gecelerim masal olsun
Gel artık hanem neşe dolsun
Gel artık gecelerim gün olsun
Bu ahlı vahlı bekleyişlerim son bulsun