Son Gece Şiiri - Fırat Çandır

Sabahın bir kör vaktinde
Daha güneş bile doğmadan
Sen vardın aklımda uyandım...

Öfkeyle kalktım yataktan
Ve kendime kızdım sırf seni
Seni düşündüğüm için...

Hani bana aldığın mavi gömleği
Bir de hüznü giydim üzerime
Aynanın karşısına geçip
Gördüklerime boş boş baktım
Aynada ne vardı ki zaten
Terkedilmiş bölünmüş kimsesiz
Kocaman bir hiç yani ben...

Üzerimde bunca yılın ağırlığı
Sensizliğin korkutucu sessizliği
Ve her zamanki düşüncelerimi alıp
Kendimi sokağa attım...

Biliyorsun benim adım deli poyraz
Estiğim gittiğim yön belli olmaz...

Hani her zaman buluştuğumuz
Yemyeşil bir park vardı ya
Birkaç sokak aşağıda
Oradan geçiyordum da
Eski günler geldi aklıma
Sonra birden irkildim
Önümde bir araba çıkışıyordu
Önüne baksana diye şoförü...

Sanki hayat rengini kaybetmişti
Benim seni kaybettiğim gün
Binlerce milyonlarca insan içinde
Yapayalnızdım tek başıma
Çiçeklerin avaz avaz suskunluğu
Deli ediyordu insanı...

Geze geze akşam ettim
Hayatımdan birgün daha
Sensizlikten bir ömür daha bitti...

Evin kapısına geldim
Anahtarımı aradım bulamadım
Sonra eski alışkanlık
Menekşe saksısının altına baktım
Hani senin ektiğin menekşe...

Zindana giren bir mahkum gibi
Girdim odama soğuk ve zavallı
Bütün anılarımı ortaya serdim
Beraber dinlediğimiz kasetleri
Aşk şarkıları çalan kasetleri
Bu kez tek başıma dinliyordum
Onlar bile ağlamaklı çalıyordu...

İşte o anda aklıma birşey geldi
Bilirsin aklıma geldimi yaparım...

Kutusundaki kin ve öfke makinasını
Yani tabancamı çıkardım
Melek gibi görünüyordu
Oysa ki içinde emirlerini bekleyen
Azgın bir katil bir şeytan vardı...

Biran yine hayallere daldım
Ve sonra
Gecenin büyüsünü bozan
Herşeyi bitiren bir ses
Sokaklarda yankılanan acı bir ses...
Tek bir el silah sesi...