Son Fırtına Şiiri - Eray Numan

Kasvetli bahar akşamıydı
Deniz’de hüzün yelleri esiyor
Mevzide kurşunlar ağlıyordu
Tüm bunlar rağmen; sen gülüyor,
Ben ölüyordum...

Çocuklar annelerinden kaçıyordu
intihar havası vardı güneşin gölgesinde
naçizane bir sen vardın,
hüzün kovanları hep boştu.
gökler ağlamaz diyordu annem;
kızdırma malısın yıldızları.

Çoban yıldızı,
diğer yıldızları güdüyordu,
elektrik tellerinde serçeler,
Bahçelerde manolyalar,
Neptün’de bir adam beliriyordu..

Zeytin dalları maviye boyanmıştı,
Rüzgar kırmızı esiyordu.
Tüm bunlara rağmen sen gülüyor;
Ben ölüyordum...

Şimdi kargalar salça oluyor yalnızlığıma
Martılar okşuyor Saçlarımı
Bağırıyor poyraz; sen gittin ya;
Gökyüzü artık simsiyah..