Son Fırtına Şiiri - Erol Güldiken

Kapandı kapılarım hüzün gecelerimde,
umuda açık yarınlara…
Kapkara bulutlar sağanaklar yüklüyor,
Bu kadar yakınken kalbimde, tenimden uzaklığına…
Sesim değil, yüreğim titriyor aşka dair her sözümde…
Haykıramıyorum sevdamı,
Sana ulaşmak için çabam nafile,
tükeniyor nefesim ziyan olan zamanlarda…

Bu şehrin deniz kokan sokaklarında,
Sen kokan denizinde ve hüzün taşıyan martılarda;
Veda rüzgarlarına set çekmeye çalışırken dalgalar,
Yüreğimi bent ettim, ömrümü feda;
Belki dindirir acımı bir çift güzel sözün,
Ve gözüme değer bir güzel bakışın diye…
Ama yüreğin uzaktaysa sesin nasıl eşlik eder ki
Gönül tellerimin aşk nağmelerine…

Kim bilir kaç zaman tükettim, sensiz anlarımla
sessiz fırtınalarımda…
Baktığım her yüzde sen, ama boşta kalır hep sorularım…
Hatta belki de artık ruyalarındaki o, ben değilim desem,
Kırılır mı kristal kalbin gönül çıkmazlarında…
Ah sevgili derinden yaralıyor yüreğinin bu zamansız iklimi,
Bir bilsen bu son fırtına ecele sürükler beni…

Erol güldiken.. 14.4.2011