Son Ferman Şiiri - Mehmet Cüryani

Ellerimi açtım sana,
İmdat eyle Rabbim bana.

İşte halim perişandır,
İnliyorum yana yana.

Gözlerimde fer kalmadı,
İçir nuru kana kana.

Dizlerimde mecal yoktur,
Güç ve kuvvet ver şu cana.

Döndü gönül Leyla diye,
Çölde giden bir Mecnuna.

Adresi yitirir nefis,
Bu her şeyden daha fena.

Beni yem etme iblise,
Yaran eyle sade sana.

Ey her şeyin tek sahibi,
Nefesim yetmez figana.

Bana dua gücünü ver,
El açayım tek Sultana.

Leyla diye inlet beni,
Leylam olsun gül i rânâ..

Bülbül gibi nalelerim
Yayılsın bütün cihana.

Bende ise mecal yoktur,
Bana gerek gerçek mânâ.

Beni o sahile erdir,
Kavuştur sonsuz ummana.

Felahım sende ey Rabbim,
Yaz adımı son fermana.

Beraattır muştu bana,
Erdir bostan-ı cinâna..