Son Fasıl Şiiri - Musa Binol

Görmeye doyamadığım,
Son kez bakıyordun kahverengi harikalarınla,
Soluğumu kestin,
Elvedan kahredecekti, anladım o dakikalarda,
Sanki benliğimi sildin,
Ya Rab! Ölümü özlemek daha kolaydı!
Sevgimden öte, acımdan daha derindin,
Kora, kar gibi değdi bakışların,
Bana, kor gibi...

Duymaya kıyamadığım,
Son kez bir şey söylüyordun o naif sesinle,
Galiba "elveda" diyordun,
Yaralı gönlüme en kesif acıları,
Sırtıma dünyaları yüklüyordun,
Namütenahi acım, gizlimde saklı anın,
Büyük bir günah gibi harfleri titrek, dilimde adın,
Büyülü sesin şimdi kulaklarımda,
Kulaklarım hala nidanı aramakta...

Bir kez olsun öpemediğim,
Son kez gülüyordun dudaklarınla,
Sen gülüyordun, gamzende bir melek raks ediyordu.
Gidişinin verdiği mutluluk yanaklarında,
Ben gülüyordum, sinemi bir hançer deliyordu.
Mahfuz sızılar üzerime çullanırken,
Güneyden bir hazan yeli daha geliyordu kem talihime,
İçimden atomlar parçalanıyordu,
Umut kuşandım vuslata,
Bulandım boydan boya hasrete...

Bir an olsun tutamadığım,
Son kez sallıyordun yanımda olası ellerini,
Camın arkasından,
Bakıyordun son kez,
Yakıyordun canımı,
Sesleniyordun son kez,
Güçlükle duyulan sesin.
Titriyordu bedenim,
Gülüyordun son kez,
Ağlıyordu içerim.

Yüreğimde sen,
Ceplerimde umutlarım.
Sevgisinden bihaber olduğun adama,
Son kez bakıyordun,
Sen gülüyordun,
Ben,
Ben galiba,
Ölüyordum...