Son Ezgi Şiiri - Zülküf Özçepik

kulağında uğuldayan,
âmâ bir dervişin çaldığı
ney sesi gibi bir rüzgâr.

nefesin yok,kalbin yok atan.
hatırladın son yaşını
hala yüzünde taşıdığın bir çift göz
ve üzerindeki ağır toprak, dümdüz.

dönülmez bir sefer ki kapısı
çoktan kapatılmış;
açılmıyor, hem de kilitsiz.
ilk defa bir dört duvar arası
bu kadar soğuk, zalim
ve gerçeklerden örülmüş.

sonunda ilk kez
gerçekten yalnızsın.
bu duyduğun
yalnızlığın son sessiz ezgisi.
bir sır misali
gizlenen “ölümün” gelmiş vakti;
bu seni bekleyen
kutsallığın seremonisi.