Son eylül Şiiri - Şeref Işı

Bir sonbahar yanlızlığıdır
Sensizlik ve sensizlikle gelen o fırtına
Ağaçlardan yaprakları döken
Pencereme ölü yağmur damlalarını bırakan
Kimbilir belki de beni sensiz bırakan
İşte eylül yine sapsarı sokaklar
Kaldırımlarda kopan yapraklar
Yüreklerde buruk bir hüzün
Ben her eylülü seninle karşılamak
Ben her eylülde seninle olmak
Ve belki de ben
Son eylül de yanında ölmek isterdim
Ben seni isterdim
Her eylülde başımı omuzuna yaslayıp
Belki bir vapur çığlığında
Bir ada vapurunda güverteye yakın bi yerde
Üşüyen ellerimizde simit
Martılara atmak isterdim
Ben bu eylülde
Ocağı yaşamak istemezdim
Sadece biraz ıslanmak biraz üşümek
Birazda gözyaşı belki yanaklarımda
Erkekler ağlamaz derler ama
O erkeklerin ağlamayışından değil
Ağlarken gören olmayışındandır
Ben bu eylülde
Biraz ıslanmak istedim seninle
Oysa yokluğun
Şubat soğunu getirdi gönlüme
Saçlarımda erimez kartaneleri
Yüreğim buz tutmuş
Gözlerimdeki yaş donmuş
Şimdi bir bak halime
Parka ve yürek parmparça
Ben bu eylülde
Seni yaşamak isterdim
Sen bana son eylülü verdin
Canın saolsun
Al al işte
Bu koca istanbul senin olsun
Benden sana kalanda bi hoşçakal olsun
Gözlerinde yitip gittiğim zalim.....