Son Eylül Şiiri - Rasim Yılmaz

Gün ağarmadan uyandım bugün,
Göğün avuçlarından bir serçe uçmakta,
Neredeyse iz bırakıyor kanatları ırmakta.
Bundan sonrası yok, yok işte ötesi ölüm
Vuslat mı? kuşlar kanadında taşımakta.

Bir mumun titrek alevine döndü bakışlarım,
Kaldır yüreğimi sonsuzluğun yolunda,
Çekilmiş nehrin suları, ne ağla ne de gül.
Soğudu kökleri, kurudu, savruldu yaprakları,
Üşüyor ellerim, üşüyor bu eylül.

Kim bilir kimler kimi özlüyor dar vakitlerde
Belki de bu yüzden sevdim içinde yandığım ahını,
Oysa sevmelere biçilen günahını.
Sonsuzluğa adanmış dar vakitlerde,
Yıldızlı bir gökyüzünden yüreğime süzül.

Şimdi yorgun bir vaktin sonundayım,
Yağmura susamış bir çölün ortasındayım.
Kaçış yok, hepimizin önünde son,
Kırılmadıysa kanatların bir serçenin kalbine kon.
Ve aşk dolu bir mevsimin kollarından dökül.

30 Eylül 2016