Son Elveda Şiiri - Poet Of The Darkness

Duvardaki yarıktan sızan güneş ışığı
Aydınlatabilir mi ruhumu?
Silebilir mi gözlerimden akan yaşları?
Onarabilir mi kırılan onurumu?
Ya beynimdeki sorular?
Tek istediğim bir umut
Kaderim beni sorgular.
Acılı yılların eziyeti gözlerimde
Yalnız,buruk ve ağlamaklı
Boşalttım içimdeki nefreti
İçimde kalan son sevgiyle beraber.
Anlamadı hiçkimse beni
Tek avuntum geceler
Sessiz,ıslak ve hüzünlü
Karanlık ruhumun en aydınlık yeri geceler.
Öldürme zamanı bu üzüntülü günü
Belki böylece beni boşluk sever.
Kaderimle hesaplaşacak gücüm yok
Bedenimi saran hiçliği engelleyemem artık!
Ateş bile beni yakamayacak
Ruhum buz kesmiş artık!
Taşlaşmış artık yüreğim
Feri sönmüş gözlerimin
Hayalerim de bile sadece yıkım.
Kabuslar almayacak acısını kaderimin
Yaşlar sel olacak her saniyemde
Durmayacak biliyorum acılar
Silinmeyecek izler bedenimde
Gözlerim kapanacak sonsuza kadar
Umutlar ölecek her nefes alışımda
Çığlığım yankılanmayacak dehlizimde
Üzerimdeki her küçümseyen bakışta
Öleceğim,öleceğim ellerinde.
Şimdi zamanı artık
Küçük düşür, sayma beni
Kapat duvardaki yarığı
Kus üzerime bütün kinini
Söndür aciz bedenimi saran ışığı
Gölgelerde bile yaşamamalıyım
Arkamda hiç bir şey kalmamalı
Sadece yerdeki kanlı gözyaşlarım.
Unutma sakın bu mutlu anı
Son elvedam olsun elimdeki gül
Kokla, okşa ve sev
Tıpkı gözlerimin herşeyi inkar edip
Seni sevdiği gibi...