Ben uykumda ölmek isterdim...
Senli rüya karelerinin, son kesitinde... Tam da son karesinde...
Böylece bitirecektin, bu resimlerin dizilişini hayatımdan...
Tam da son karenin sonunda konacaktı bu donuk resme son nokta...
Son bakışa geçten gelen son kareyle sen...
Bitmemiştin çünkü, bitmeyecektin de çünkü, düş görmediğim zamanlarda hep fırlayacaktın bir gölgenin ilk ışıkla kaybolduğu yerde...
Hep çıkacaktın karşıma körfezin kıvrıklarının bir yerinden...
Bir martının gagasından düşen balık pulunun ışıltısından, kanat çırpan bir leyleğin ayak uçlarından, suya düşmüş dolunayın süzgün duruşundan...
Hep zıplayacaktın çünkü bir müziğin nağmesinden ve her nefes aldığım açık gözle dünya bakışımın göz açıp kapatmalarımdan, defalarca zıplayacaksın...
Ve sen yine çıkacakmışsın karşıma gibi bir köşe başının yıkık duvarlarının ardından...
Sen binlerce düşün son karesinde son nefesle donup kalmalıydın ki öğrenememeliydin yaşam boyu seni özlediğimi, öğrenememeliydin yaşamının son dar zamanlarımda, senden nefret etmelerimi...
Öğrenememeliydin ıslak gözlerimin donuk, dalgın, boş bakışlarımın rengini...
Öğrenememeliydin, son yaşam şanslarımda ne kadar betbah yaşadığımı, ne kadar kendimin kendimi kendime muhtaç ettiğimi...
Ve
hayata ne kadar pişman olduğumu sana anlatamadan sen kareli düşlerimin senli son karesinde sessizce ölmeliydim ben...
Sana lanet ederek, seni ne kadar çok sevmişim derken bakan hayretli bakışlarımı görmeden kapatmalıydım kirpiklerimi...
Hep son baharları hediye ettin bana hüzünleri yapıştırarak, bir de bunun omuzlarımı donduran ayaz kışları var, yangın yerleri gibi yazları var, nerde kaldı benim nefes alma zamanlarım, sök at beni düş görüntülerimden, tam da ilk baharın ilk günlerinde, yazı yaşatmadan, hasretleri yine içimde uyandırmadan sök at beni benden kendinle...
Son düş karesi olmalıydın bende...
Son nefesi son sese yapışan sevdaların bitişi gibi, bitmeliydin bende... Son ses bile olamadan gitmeliydin yüreğimden...
Herkesin özlediği sesleri de özleyen bir ben de olduğumu bilmeden çekip gitmeliydin bu başa dert olmuş sevdadan...
Seni sevdim...
Seni yaşadım...
Senden bıkmadan nefret ettim...
Senden tiksindim...
Ve
hayatımı darmadağın ederken de pişmanlık duymadan gördüğüm senli düşlerin son karesinde ölmeliydim ben...
Mustafa Yılmaz 4
Kayıt Tarihi : 22.6.2011 13:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Biz eski masalların çocukları, şimdiki acıların, merhaba hayat derken bile, sıkılgan sakızlar yapışır sözcüklerin arasından düşlerimize... Bir gün gelir senden koparım, senden kaçarım, senden utanırım ama bu günden az, asla seni sevemem... Acıların artar, yokluğun bel büker ama var olduğun günden daha az tutunamam sana... Sevmekle pişman olmak bağdı bu, ama seni sevdim diye kendimden nefret edemem, şayet o günler tekrar yaşantımda olsaydı... Seni az sevdim diyebilirim ama daha çok sevmem gerektiğinde de pişmanlık duymam... Her şeyin bir merkezi vardı aslında aramızdaki yaşam karelerinde, bense hep sevme merkezinde kaldım seni daha çok sevebilmek için...
ALKIŞLARIM ŞAİRE VE ŞAİRİN GÜÇLÜ KALEMİNE...
Severek ve büyük bir keyifle okudum. akıcı, etkin ve anlamlı bir eser. (Tam puan + Ant.)
Sevgiyle, esen ve esinlerle kalınız.
Nafi ÇELİK
gözyaşı yoktur hüzün zmanlarında içine akıtır yaşı,her akıttığı yaş kan olup içini doldurur...
TÜM YORUMLAR (6)