Son Duraktayız Şeyhim!

Son duraktayız şeyhim!
İstisnaların kaideyi bozduğu yerde mısralarım.
Cinayete teşebbüsten kurban gitti satırlarım.
Hücum etsem içimde yangınlar var, anlatamam.
Sükuta büründü dilim, süküta büründüm.
Son duraktayız mevcudatın şeyhim!
Ve son hamle sevmek..
Son hece ölmek!
Ölmek salik, bir mecrada münzevice.
Belki satırlar arasında kaybolarak,
Belki bir ahuyu beklerken yollarda,
Katliamı doğuracak çığlıklarım var benim.
Konuşsam dağları sele serpe yıkacak umutlarım.
Ve haykırsam, sükutu terk eyleyerek,
Arştan inecek kıyamete saplanıyorum.
Ruhumu esir alan bir sevda bu şeyhim,
Ruhum ki, gönlümde rüyası bile yar ile,
Şimdi ben ne yapayım şeyhim sen söyle?
İzdihamlarda kükreyen bir sevda var içimde,
Gün geçtikçe arzı saran bir matem
Ve yüreğim hiç olmadığı kadar hazırdır ölmeye.
Bir sevdanın son durağındayım şeyhim,
Ya tut elimden kaldır bu hüznü derinden,
Yada gökkubeden aşağı at beni,
Sürünsün de bedenim görsün sevmeyi.
Son duraktayım şeyim!
Kalım ile ölüm arası bir uçurumun ortasında
Ve derinde bir yaranın kanayan kısmında
Akif’in sesindeki çılgın mısrayım.
Satırlarım benim intiharlarımdır şeyhim,
Satırlarım benim arzuhalim..
Ve ben bir sevdanın peşinde divaneyim.
Hadsizlik ettiysem özür dilerim şeyhim!
Yüreğim dağların dumanlı kısmında kaldı.
İçim en güzel ölümlere çağırıyor beni,
Şimdi bu günah mı şeyhim?
Sevmek günah mı...?