Son Durak... Şiiri - Yavuz Somuncu

hızlandı kar
alındı herhal sözlerime

ve annem
yine açtı
tüm perdelerini
evin
ne zaman kar yağsa
böyle yapar
demiştim sana
hatırlarsın
ve yine
böyle bir günde
çay bardağının
karışım sesiyle
uyandı içimdeki çocuk
kahvaltısını etti
giydi gri montunu
ve beresini
anıları depreşti
ne de olsa
bu gelir elinden
o kadarcık

içim yemyeşil
kolsuz bir
doğumgünü hediyesi
kimliksiz dolanacağım şimdi
kimliksiz bu kenti
gayret te etmeyeceğim
varmak için
adım adım
uzaklaşıyor
çevçeveleri
resimlerin
soyut kalıyorum
bir süre sonra
baktıkça bu manzaraya
soyunasım geliyor
tüm bedenimi
yüklendi yine
tüm hayal trenleri
şimdi
sana değilse
bu yolculuk
önemi yok o vakit
rayların
bi gitsin bakalım
neresidir son durak...