Son durak Şiiri - Tülay İçen

Bir ses.
evet,
Burası son durak,
diyen ses..
Sağıma,soluma baktım,
kimse yok.
Sesi duyuyorum ama,
göremiyorum.
Nereye gelmiştim.
Burası neresi...
Duyduğumu ses,
Son durak diyordu.
Her yolun bir sonu vardır.
Yaşantımızın sonu olduğu gibi.
Hayatın sonumuydu...
Bu son durak..
Boş bir sokaktayım,
elimde küçük bir valiz,
Nerdeyim.!
Nerden geldim..
Son durak denilen yer,
Neresi,burası?
Elimde bir canta,
Okul yolundayım.
Bir elimde çanta diğer elim,
Sıcacık sıcacık bir elin içinde.
Annem..
evet annem.
Sıcacık tutuyot elimi.
Sokak boş kimseler yok.
Bir küçük valiz birde ben.
Son durak burasımı.
Yine elimde bir çanta,
Yüreğimde bir sıcaklık,
yakan hoş bir sıcaklık.
yüreğimdeki sevgiliyle
yürüyoruz..
Bizi yakan ateşle..
Hızla akıp giden yıllar,
Yüreğimdeki ateşi yakan kim.
Aşk..
Zamanı durdurmak mümkün olsada,
durdura bilsem.
İşte yine O ses.
Burası son durak..
Son durak diye bağırıyor..
Buz kestim donuyorum.
Yüreğimde ateş yok.
Acı var.
Soğuk çok soğuk.
Elimde ağır bir çanta,
Yüreğimde acı..
Sol yanım çok acıyor..
Okul yolundayım annemin tutuğu elim.
Sevgilinin kolundayken yüreğimin,
sıcaklığı..
İki ayrı sıcaklık.
Son durak geldik,
diyen ses yine sesleniyor.
Evet burası Son durak.

30/01/2006