Son durak Şiiri - İbrahim Kılınç

Geldi geçti yıllar, işte son durak
Bu duraktan kalkan otobüs siyah
Dönüp te maziye baktığın zaman
Mazide gördüğün gölgeler siyah

Yüksek yaylaların eteklerinde
Her yıl renk renk açan çiçekler siyah
Hiç gündüzü yokyur artık hayatın
Bitmeyen, uzayan geceler siyah

Gökyüzü kapalı, yağmur yağmıyor
Semayı kaplayan bulutlar siyah
Herkes dizlerine vurup ağlıyor
Gözyaşı dökülen etekler siyah

Mateme bürünmüş Tokat vadisi
Caddeler karanlık, sokaklar siyah
Edayla kıvrılan Kelkit ırmağı
Şimdi geçeceğin yataklar siyah

Son durak var siyahlığın sonunda
Kimse bulunmuyor artık yanında
Çıkıp gider tenden tatlı canın da
Görürsün toprağın altı da siyah

Her canlının bir gün geldiği durak
Ne ayna gerekir artık ne tarak
Sil gözyaşlarını, yası da bırak
Başlangıç siyahtı, bitiş de siyah