Son Durak! ... Şiiri - Abdullah Tekmen

Bir yaşam biterken... Yolun sonunda
Yazgıda görünür bize son durak!
Bir de mutlu olmadınsa dünyada
Çok acı görünür hele son durak! ...

Dikenli, çiçekli, kötü ve iyi,
Acı, tatlı bitirirken gençliği,
Ruha doğar Azrail! in hayali
Görünürken gözüme son durak!

Kocamış gönüller, sararmış güller,
Gözlerde fer söner, lal olur diller,
Yıllar harap eder, sızlar bedenler
Gayri bizi bekler, işte son durak!

Ne idik? Ne olduk? Ne olacağız?
Şu kara toprağa hep gireceğiz,
Tanrı yazmış, ölmek bizim yazgımız
Pusu kurmuş ömrümüze son durak!

Göz yaşı tükenmiş gönüller buruk,
Kuruyan ağaçtan düşer son yaprak,
Topraktan geldik, özümüz toprak
Görünüyor çevremizde son durak!

Ne umar? Gidiyor elden yaşamak,
Mevsim sonbahardır, sevgiler çorak,
Adımlar yorgundur, yollar çok ırak,
Çıkıyor hep, önümüze son durak!

Nerede kaldı? İlk heyecan! İlk aşkın? ! ...
Üzüyor bedeni, acılar baskın,
O kavak yelleri esmiyor suskun
En sonu göründü, göze son durak!

Doğarken ağladık, yaşarken güldük,
Anladık, bir anlık düş gördük,
Gözleri kapatıp açıncaya dek
Geldiğimiz son yer işte son durak!

Acımasız yıllar ne çabuk geçti?
Acı, tatlı yaşam bir anda bitti,
Ölüm en sonu canlıyı seçti
Bir baktık ki, karşımızda son durak!

Bozulmuş, dağ olmuş, çöl olmuş doğa,
Geliyor canlılar en son durağa,
Bekliyor girmeye kara toprağa
"Gelin gayrı! " diyor bize son durak!