Son Düğüm... Şiiri - Bülent Ahmet Alp

Umutlarımdı ufuğa gidecek gemi.
Sevinçler dalgalardaki sessiz bir köpük,
Biliyorlar kendilerini bekleyeni...
Mutluluklar kalmadı çünkü hepsi sönük.

Hayat bir ayna ne cam olabildim ne sır!
Aarda sıkıştım kaldım çıkamıyorum...
Hep burada yaşamışım bilmem kaç asır?
Neleri yaptım neleri yapamıyorum?

Kaldır kafanı bak! İşte sana gökyüzü...
Sonra aynaya bak gördüğün bir gariban
Yatağında 'yapamadım' oldu son sözü...
Kim kurtaracak seni kim? Hangi kahraman?

Hep üzerime gelir sessizce geceler...
Hiç sığınacak kimsem yok,sığınamam ben.
Sanıyorum bu yüzleşmediğim gerçekler...
Soğur birden vücut yayılınca ensemden...

Çektiğim her nefesin vardır bir sebebi!
Anlamsızdım! Ruhum ayrılırken bedenden...
Madde,ruh...Çözemedim bilinmeyenleri...
Böyle geçecek böyle mi geldi ezelden?

Ölüm...Ölüm! Bulamayacağın son düğüm.
İnsan aklı hep arar,bulamaz.Düşünür!
Bulamazsın anlamı hiç işte bu kördüğüm.
Kalanlar artık akbaba gibi üşüşür...