Hangi dert söyleyin yıkar insanı! Dağıtır, temelden deprem misali.
Hangi borç çaldı umutlarımı? Yılgın, düşürdü gözünde beni.
En derin yerimde kopuyor kıyamet, burnunun dibinde acıyor canım.
Ölümün aşkına bağladı, içimde açılan bu sonsuz yara.
Ne kadar yalanmış, hesabı tutulmayan gönülden gidenler.
Geçen yılların değeri hiç olmamış bir bardak kadar önemsiz.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta