Son Dua Şiiri - Ömer Albayrak

Zerre kadar hilâf yoktur sözümde,
Ayrılık kor gibi yanar özümde.
Küllüğü burnuma tüter Yurdumun,
Çöplüğü gülistan oldu gözümde.

Gücendimi? Küstümola? Yâr bana!
Gün geçtikçe bu ayrılık kor bana.
Emmisiz, dayısız, ilsiz, obasız;
Yaşaması zor geliyor zor bana...

Nerde annem, babam, bacım, kardeşim?
Onlarla süslenir hayâlim, düşüm.
Ne mektup var ne selâm var ne haber,
Yoksa mahşere mi kaldı görüşüm?

Bir bayram sabahı çıktım Yurdumdan,
Otuz bayram geçti görmedim el-an.
“Iflâh olmaz” diyor bakan yüzüme,
Tek ümidim sende kaldı YARADAN! ..

Çan sesi beynimde yaralar açar,
“Türken raus” diyen yanımdan kaçar.
Yurdumda, yuvamda köle et beni,
Şu gurbet illerde etme hükümdar! ..

Arttıkça artıyor gönlümün gamı,
Sargı tutmaz oldu artık yaramı.
Son nefesi Vatanımda vereyim,
Ya Rabbi! Kabul et bu son duamı! ..

Kavuştur sılama ecel gelmeden,
Bir sabah ezan duyum ölmeden.
Bu kadar saadet yeter ÖMER’e,
Isterse desinler “Gitti gülmeden”! ..