Son Dua 2 Şiiri - Doğan Çeçen

Ey kalemin sahib-i mutlak’ı…
Ben ki, kelimelerle adaleti arayan,
Bir dizeyle mazlumu savunan bir kulum.
Dünya gözüyle ağlayanın,
Ahiret umuduyla dua edenin
Adına yazdım,
Kalpten kalbe,
Gönülden gönüle…

Ey Rabbim,
Şiirlerimle kurduğum köprülerde
İyiler geçsin,
Zulme uğramışlar sığınsın,
Sevdalılar vuslata ersin.
Ben bir dizeysem,
Sen sonsuz anlam ol.

Ben gördüm zalimleri:
Savaşla doyanları,
Yalanla yükselenleri,
Adını bile unutturanları…
Ben gördüm iyileri:
Susarak dua edenleri,
Bir lokmayı paylaşanları,
Ölse bile hakkını yedirmeyenleri…

Ben sustum, şiirim konuştu.
Ben ağladım, kalemim şahit oldu.
Ben yazdım,
Tarih unutur diye,
Gelecek bilsin diye…

Ve şimdi ellerim semada,
Kalbim açık,
Sözüm sadık:

Zalimler için yaşasın cehennem!
Çünkü onlar kalpleri taş etti,
Sevgiyi silip karanlığı büyüttüler.

İyiler için var olsun cennet!
Çünkü onlar umuda sarıldı,
Aşkla direndi,
Susup sabretti ama eğilmedi!

Ve sen beni nasıl biliyorsan…
Ben kendimi gizlemedim.
Ben kalbimle konuştum.
Ben şairim.

Ey Rabbim,
Benim hakkımda ne düşünüyorsan…
Bin katını ver bana da, okuyanlara da.
Amin.

Ve bu son dua,
Bu son kelime,
Günümüze ve geleceğe miras kalsın.
Bir gün herkes unutsa da,
Aşk, adalet ve şiir unutmasın.