Demek beni sınıyorsun!
Demek kendi suretinden olanı,
kendi hatalarından dolayı,
kendi çelişkinde yakarak
orada, ısınıyorsun...
Kendi güçsüz tarafını
kendinden gizlemek için;
aslen kendi a'rafını
uzaktan izlemek için,
demek Dünya'yı yarattın!
Demek insan suretinde varedip,
kendi aciz yanını buraya,
itiraf et ki, sen attın!
Seni bulmaları için mi
bunca salağı yarattın?
Bunlar evinin yolunu bulamaz!
Gel burada anlaşalım.
İşte sana son fırsatım:
Söylenildiği gibi varsan,
al beni de, konuşalım...
Kayıt Tarihi : 31.8.2009 22:08:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Tamer Oğuzcan](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/08/31/son-dua-17.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!