Son Dördün Şiiri - Çağrı Yiğit

Gözüme güneş battı
Gece şefkatle sardı tenimi
Senin bilmediğin duyguların
Yüzlerce karşılığı var dilimde
Hürmüz bakışlarınla yediyi yetmişe katla sen
Gözlerin kör bir ömürde bir kez sevene
Yüzümdeki keder çizgisinde asılı soru:
Sevmedin de neden ‘miş’ gibi yaptın hep?
Bıraksaydın da gitseydim yoluma
Zaten yoktun sitemim de olmayışına
Geceye yayılan kentin ışıkları
Bir yıldırım düştü de söndü
Haziran’a demir attı gemim
Sarsılarak durdu saatim
Değişti sanatım
Mürekkepte boğuldu ilham
Bataklıkta açan çiçek güzel kokar mı sence?
Bu masalda cüceydim ben
Değişmedim senelerce
Dokuz nokta dokuz şiddetinde salladın en son
Tespihimin taneleri düştü yere
Sözlerine hiç inanmadım da
Sevmiştim bir kere
Aynı kentte farklı mevsimleri yaşadık
O, hisyankar ay sancılıydı otistik bir Haziran gününe
Kanadı kırık toygarın göç mevsimi geldi de
Düştüğü yerde kıpırtısız kalmalıydı belki de
Susku kırcırken dağlarımda hiddetle
Tüm batan güneşlerin enkazında tayfayım
Defter değil ya da kitap
Samandan sarı sayfayım
Umurunda olmasın sakın, yokluğuna mazhar olan muhtasar
Haziranın on dördünde
Doyumsuz bir son dördüne tanık olan aklım
Başındaki sorgucu çıkarıp koydu masaya
Ben tırpan değilim, dedi
Ben yalnızca Tuğrul Kuşu’yum
Haziranın on dördünde
Doyumsuz bir son dördüne tanık olan ben
Ellerimde solan zambaklardan çelenk yapıyorum