Son Dizeler Şiiri - Ozan Kaleli

Onun yastığını bir köpek gibi kokluyorum her yerde izini sürmek için
Yastığında küçük bir çukur yüzünü ve hüznü gömdüğü
Artık yiyemem bana kendi bahçesinden topladığı fındıkları
Saklamalıyım tek hatıradır bugüne ait olan
Bir intihar bombacısıyım sanki elimde pimi çekilmiş koca bir yalan
Yasaklamalıyım gözyaşlarımın boğazımdan z-amansız geçişini
Ve gırtlağımda susmak bilmeyen güvercinlerin
Hıçkırığa benzeyen sesini
Havlusunu burada unutmuş ve çakmağını
Hepsini ona mı yollasam ya da ondan yadigâr kaldı deyip
O eşyaları putlaştırıp eşyalara secde edip tapsam
Banyoda uzun bir saç teli
‘‘Kına yaptım fazla yaklaşma istersen
Kokusu rahatsız etmesin seni’’ dediği
Banyoda ıslak ve uzun bir saç teli
Hiç ayrılırken bırakır mı insan bıraktığı insanda kendini
Her tarafta onun sesi, her tarafta ayak izi
Her tarafta kalemle çizilmiş yüzü
Kahvaltı yaptığımız, kahve içtiğimiz ve denize girdiğimiz yerleri
Ya yerle bir etseydi ya da yanında götürebilseydi giderken
Pazar günü gidecekti, cumartesi gitti bir gün erken
Cumartesiyi pazara bağlayan,
Durmaksızın ağlayan gecede anladım ki her şey bitti
Tam da hayatımın aşkını bulmuşum derken

Yeni başlangıçlar, temiz bir sayfa
Ve elveda sonrası gelen merhaba öyle mi
Oysa şiirini bile bitiremezken ayrılışımızın
Söylenmemiş kelimeler rendelenir yutkundukça harflere,
Kelimeler son bulur
Gözden gerçek,mecaz, yan anlamıyla düşen her yalan
Bir süre sonra kurur
On bir yıldır olsun istediğim rüya bitiverdi sadece on bir ayda
Bir hatıralarını silemiyorum sürekli dolanıyor kafamda
Bir de bu şiiri bitiremiyorum son dizelerini yazsam bile ne fayda