Son Dilek Şiiri - Ömer Çavuşoğlu 2

Yağmurlar yağarken izlerdim seni
Bulutlar tenimi saracak kadar.
Hüda'nın aşkıyla özlerdim seni
Ademi balçıkla karacak kadar.

Melekler uyurdu avuçlarında
Yıldızlar kayardı yamaçlarında
İpekten dökülen o saçlarında
Cennete ulaştım girecek kadar.

Çoğuma laf etmez hoş görür azın
Yamandır içimde büyüyen sızın
İnfial yaratır bende ansızın
Amel defterimi dürecek kadar.

Gülüşün bir tablo, duruşun sanat
Hissime ayandır cümle kainat
İsmini zikreder her an her saat
Zamana mührünü vuracak kadar.

Gönül duvarıma nişlerim seni
Sahipsiz ruhuma işlerim seni
Sınırsız hayalle düşlerim seni
Göklere salıncak kuracak kadar.

Sevda pınarını içime salsan
Ümitsiz kalbime sevinçle dolsan
Ne zaman karşımda belirir olsan
Nefesim kesilir duracak kadar.

Seninle keşfettim gerçek ihyayı
Ardımda bıraktım kibri, riyayı
Seni görmediğim her bir rüyayı
Alıştım kötüye yoracak kadar.

Gözlerinle yalnız ben kucaklaştım
Sen baktıkça biraz daha yaklaştım
Akıldan, idrakten hep uzaklaştım
Evrenin sonuna varacak kadar.

Aşkın her sırrını sende tadarken
Pişmanlık sensizlik vakti kadarken
Kimsesiz dünyamı sana adarken
Ömrümü emrine verecek kadar.

Bulunmaz bu aşkın bir eşdeğeri
Varmı ki hiç böyle kayda değeri
Çoğalır git gide saygıdeğeri
Ezelden ebede sürecek kadar.

Üflesin İsrafil çalsın surunu
Tamamladım artık ömür turunu
Ne büyük onurdur Hak'kın nurunu
Yüzünde her daim görecek kadar.

Sensiz yıllarımı sildi belleğim
Gökleri ağlatır o son dileğim
Şaşırır kabirde sorgu meleğim
Adını nefsime soracak kadar.