Son Dilek... Şiiri - Emrah Şen

Yanındaydım günler sonra ilk defa...

Sahilimizde yürüdüm,
Elin avucumda...
Terini hissedemedim...

Çaybahçemize oturdum,
Güneşi gözümü aldı saçlarının...
Kokunu duyamadım...

Anlattım sana...
Nerelere gittim,
Neler gördüm...
Kimlerde seni aradım...

Sordum,
Neden bu kördüğüm...

Sustun,
Yolcu çığlığın gibi sessiz...

Bize gittik...
Bizin hüküm sürdüğü son haneye...
Hala bizimdi...
Yatağımıza uzanıp tavan çatlaklarımızı saydık...

Arkanı döndün,
Sarıldım...
Kulağına fısıldadım sezdirmeden...
'Bana beni doğurur musun'...

Eskiden olduğu gibi...
Ben senden sonra terkettim bizli saatleri...

Uyandığımda yoktun...
Yastığında...
Geceliğin,takıların...
Evimiz...
Sonsuz bi siyahın ortasında pencere önünde,
Bebek buldum beni...

Birilerinin sırtında tahta bir kutuya bakan pencere...
Ağlayan yüzler...
Seni gördüm...
Siyahlar içinde...
Bağırmak istedim çığlık çığlığa...
Lal olmuş dilim
Avazım çıktığı kadar sustum...
Omuzlardaki tahta kutu peşinden
Gidişini izledim...

Seninle son birgün dilemişim...
Son bir gece...
Senin yaşadığın bizde
Yanında yürüdüm...
Karşında oturup,
Koynunda uyudum...

Şimdi,
Bir nefes arkanda
Mutlu gülümseyen bir bebektim
Belkide senin kucağına doğacak...