Son Destan Çanakkale Şiiri - Yavuz Bülent

İmkansızı yenebilen,
Bir destandır Çanakkale.
Tüm Cihana isim veren,
Bir destandır Çanakkale.

Ecnebiye yol vermeyen,
Asla dizgine gelmeyen,
Esareti hiç bilmeyen,
Bir destandır Çanakkale.

Akan dere kızıl yoldu.
Kanlarımız derya oldu.
Şehidimiz bini buldu.
Bir destandır Çanakkale.

Cihan şaha kalkmış idi.
Vatan naçar kalmış idi.
Seyid topu almış idi.
Bir destandır Çanakkale.

Ne top vardı,ne de tüfek.
Osmanlı’dan kalma bilek,
Tek cephane cesur yürek.
Bir destandır Çanakkale.

Erler çıktı yurtlarından.
Kimi Sivas,kimi Van’dan.
Dönmediler bu savaştan.
Bir destandır Çanakkale.

Yürü Yahya,yürü Seyit,
İkisi de cesur yiğit.
Vatan için oldu şehit.
Bir destandır Çanakkale.

Karlı dağları aştılar.
Boranlarda savaştılar.
Karınları aç yattılar.
Bir destandır Çanakkale.

Mehmet gitti,şehit oldu.
Yavrucağı,yetim,soldu.
Bütün gözler yaşla doldu.
Bir destandır Çanakkale.

Onundaydı hep yaşları.
Çocuksuydu bakışları.
Yiğitçeydi savaşları.
Bir destandır Çanakkale.

Güzel vatan çiğnenmedi.
Bayrak yere hiç inmedi.
Çanakkale geçilmedi.
Bir destandır Çanakkale.

Soldu güller birer birer.
Vuslat nedir,bilmediler.
Vatan için can verdiler.
Bir destandır Çanakkale.

Ölümüne savaştılar.
Cennet için yarıştılar.
Peygamberle tanıştılar.
Bir destandır Çanakkale.

Yeri göğü inlettiler.
Allah Allah dinlettiler.
Tüm cihana söylettiler.
Bir destandır Çanakkale.