Son Destan Şiiri - Ömer Fahri Önder

SON DESTAN
Mazi denen tarihe şöyle dönde bir bak
Bu gün surda dalgalanan kana bulanmış bayrak
Ecdadının kanıdır süsleyen o ay yıldızı
Onun için şehid düştü, bu yurdun oğlu kızı.
Mevla'dan dileğim ki, ebedi dalgalansın
Sen bir bez değil, beze bulanmış kansın.
Nice yiğitler ki geçmiş; yardan,, anadan, serden
Bir destanla dönerlerdi gittikleri seferden.
Düşman ayak basmasın diye bu yurda
Can verip can aldık biz bu uğurda
Bizdik bir sel gibi yüce dağları aşan
Bizdik vatan uğruna yücelen, bayraklaşan.
Korkmayız rüzgârdan, selden, fırtınadan
Atlarımız su içti; Nil'den, Tuna'dan.
Hüküm sürdü bu millet, bir zaman milyonlara
Dünya denen şu küre dar gelmişti onlara.
Tarih denen kitabı dalga dalga çevir de
Göreceksin mührünü ecdadın her devirde.
Bir tufan mıydı desem, o ne müthiş şeydi
Türk'ün destan yazdığı o yer Çanakkale'ydi.
Söküp atılmıyordu yiğitler sanki perçinlenmişti
En zor anlarda bu ordu, ne devleri yenmişti.
Göğsü kabaran asker sanki bir dağ oluyor
Alev topu mermiler, o göğüste soluyor.
Ya istiklal, ya ölüm içmişlerdi bu andı
Her komutan bir asker, her asker komutandı.
Onun için bu yurda artık paha biçilmez
Kim gelirse gelsin, Çanakkale geçilmez.
Aleme nizam dedik, dünyaya verdik biçim
O günleri andıkça, bu gün ağlıyor içim.
Boş ver deyipte bilmem eski günleri mi ansam?
Yanı başımda Kerkük, Karabağ'amı yansam?
Bu gün seni bekleyen; ne Karabağ, ne Kerkük
Bütün dünya bekliyor, neredesin adil Türk?
Şehadet şerbetini, içmeli artık tastan
Dünyanın kurtuluşu, yazacağın SON DESTAN.