Bir gün bir yerlerden çıkıp gelecekmiş gibi özlemle bekleyeceğim, yolcu ettiğim tarafımı… Neyin telaşını vermişim… Ne için anlamsızca savaşmışım… Sebeplerini hiç sormadan, yürümüşüm hapsolduğum çıkmazlarda… Sanki hiç acı çekmiyormuşum gibi birde sen eklenmiştin onca kalabalığımın içine… Anlamsızlaştırmıştım kendimi… Sende bana yetmeyecek anlamlar arama istediğim nerden geliyordu bunu açıklayamıyordum ama bu istek benim bile önüme geçiyordu… Görmeye mahkûm edilmiş bir kâbus yaşamak için kendime bu denli kıyım yapmak, herkesin başa çıkabileceği bir iş değildi… Seni değil sensizliği seviyordum… Bana gelişinin beni sevindirmeyeceği belliydi… Seni tanıyordum… Sınırların o kadar belli ve netti ki bana verebileceklerinin şimdiki yalnızlığımdan daha sığ olacağı fark edilebilir bir gerçekti… ama yinede istemenin verdiği eylemle düşüyordum yollarına… fakat gelişlerin, benim buluşlarım değildi… Belirsiz bir nesne gibiydi yaptıkların… Her şeyin yakarışını içten kopartışın zamanla beni öldürmeye vardırmıştı… Soğuk bir toprak gibi serildin üstüme… ve ben onun altında senden bihaber yaşamaya isteksizce kapılıverdim… Olmadığım hayatından artık hiç olamamak üzere çekilme kararı aldım… Bensizliğe nasılsa alışmıştın bu çekiliş sende bir şey koparmayacak emin ol…
Sana edecek teşekkürlerim yok… Seni tanımak, tanımamak kadar seyirsiz geldi bana… İçinde kaybolma arzusuna kapılmışken, daha kendin için yürüyecek bir yol dahi biriktirmediğini anladım kendinde… Şimdi soruyorum “ben seni mi sevdim! ” yoksa “sende yaşatmak istediğim kendimi mi! ” Ben kendimi sevmişim… Sevmeyi bilmeyen insanların hakkı değilmiş sevilmek… Önce sevmeyi öğrenmelisin… Bunu yaşatacak bir sen bul kendine… Katlanabilecek misin?
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
