Son Dem Bu Şiiri - Metin Salihoğlu

Son dem bu,herşeyler mazide,herşeyler anı,
Yarın yarın dediğimiz amansız bir yarışmış,
Sanki değirmende öğütmüşler zamanı,
Sonrada savurmuşlar yele karışmış.

Bir resimler var,birde kanadı kırık dostlar
Yılların talanından kalanlar geriye,
Ne baharlar,ne akasyalar,ne o camdaki yar
İz bırakmadılar gönül denen hüzzam serseriye.

Karanlık,aydınlık,gündüz,gece farketmiyor
Kendi derdine düştü her köhne beden,
Onca yakarı bir fazla nefese yetmiyor
Hep aynı ayrılık,hep başka neden.

Rüyaların bile ancak bu aleme hükmü,
Ondan ötesi binbir muamma,binbir soru
Kim kime tabi,nefs nefesten büyük mü
Son dem bu,nefsi öldürmek şimdi en zoru.

Aşk uzunca bir masalın kısacık bölümü,
Birkaç resim,birkaç mektup,çokça hüzün,
Zor oluyor zor,yaşarken gönlün ölümü
En hazinide bu,hayat denen öykümüzün.

Saçta aklar,yüzde çizgi üstüne çizgiler
Birde göçmen kuşların sancılı ümitleri,
Hani o asude yıllar,hani o gök hani o yer
Kim getirir kim,o deli gençliği geri.

Bir rüya imiş,bizleri biz yapan ne varsa
Herkese aynı son,tahtı musallada el bağlatmak,
Gönül bir mücrim gibi o maziyi ararsa
Heyhat, kar etmiyor ne ağlamak nede ağlatmak.

Beden sükut etsede gönül yare müptela
Her gördüğü güzelde kalıyor aklı,
Aynalara bakmak şimdi görünür bela
Dil ondan suskun,ten ondan yasaklı.

Islık ürküsünde herşey,duygular,kelimeler
Bir korkudan saklanıyor sanki her arzu,
Hem öz değişmiş,hem şekil,hem neler neler
Artık donuyor ateş,lav akıyor su.

Asude sabahlar kaf dağından da öte
Kalmadı ne uyumanın ne uyanmanın şevki,
Fecrin alevden kapısı açılacak birgün gurbete
Gidenide yakıyor,kalanıda yakıyor,öyle bir alevki.