Son Dem Şiiri - Canan Karahan

Bir iki üç... tıp
Sessizlik, ruha üflenen bir ân için!
Ruh; kalabalık bir şehir,
İçinden sıyrılamadığım
Kelimelerle boğuşan hengâme,
Dolgun bir vehim ile kaim

Sığınmak için hangi mesken
Dağ, gâr, kuyu, bazen ova
Çocuklar gibi bir köşe kapıp
Dağ gibi babalardan
Yumuşak karlar yuvarlanır
Ova gibi analara

Yaslanmak için hangi manzara
Çiçekler gibi yorgan olup,
Açılarak bayır yamaç
Ömrün üzerine doğru serilir
Son dem, sonsuz kaybolur
Seslenirken kuzulara