Son Dem Şiiri - Aydın Yüksel

Sararan yapraklarıma
Soğuğun ilk dokunuşu
İlk tadı uçlarındaki beyaz
Ve dizlerimin ilk yokuşu bu vehim
Yamaçlarımdan inmeyen o Güneş
İçten içe solmakta
Bulutlarda asi bir telaş
Yağmur mu karnındaki sancı,
Yoksa kar mı?
Ya ufkumdan geçen bu karartı?
...
Göçmen kuşlar olmalı.

Her tarafım bulut
Öyle kırılgan, öyle tenha ki içim
İlk rüzgârda savrulacak gibiyim
Hissediyorum,
Hissediyorum artık.
Ömrümün gediklerinden sızan
Bu köhne mevsim hazan.

Nerede o eski gökyüzü
Nerede uçsuz bucaksız mavim
Nerede kırların yeşili,
Börtü böcek,
Çiçek nerede?
Nerede içimdeki kıpırtı,
Umut;
Ve susmayan o çocuk.
Ve benden kopan ilk parçam
Çocukluğum nerede?

Umursamaz olma
Bu hüzün sana
Sana bu matem
Ey başımdaki son dem!

(03.01.2013-Perşembe-ANKARA)