Son Dem Şiiri - Tuncay Ulak

Kaşlarım çatıldı içten ağlarım.
Bilinmez huzuru nasıl sağlarım
Kopsun diye hayatla zayıf bağlarım
Kaç dua ettim sayamıyorum.

Anlatılmaz yaşanıra en güzel örnek
Bitmiyor çilem çek yüreğim çek
Boynuma geçirsem de bir yağlı ilmek
Bir tülü canıma kıyamıyorum.

Ne olacak bilinmez ruhumun hali
Ne eyyub olabildim ne de zır deli
Kaçsam gurbete Neşet misali
Anamdan babamdan cayamıyorum

Denedim olur diye geldim inanca
İmrendim mutlulara sandım kolayca
Sakat çocuk gibi bir kaydıraca
Bakıyor bakıyor kayamıyorum.

Biraz daha çöktüm her bir çilede
Daha dur dedim her vesilede
Mutluluğun resmini çizsem bile de
Pembe kalemim yok boyamıyorum.

Hani adaletti temeli mülkün
Dünya da adalet yok ki top yekun
Görmeyim dedim olmadı mümkün
Gözümü elimle oyamıyorum

Ufkum karardı gönül dağım kar
Yaşam pınarım dan son damla akar
İster asi deyin ister isyankar
Ben bu düzene uyamıyorum.

Bal kaymak umarken yedim ayvayı
Güdemedim bu diyarda asi deveyi
Elime verilen aşktan meyveyi
Ol görüp bir türlü soyamıyorum.

Bekledim bekledim dolmadı çilem
Artar azalmaz ki bendeki elem
Anlatır dedim belki bir kalem
İçimi satırlara yayamıyorum.