Son Dem Şiiri - Mehmet Sureyya

Hayat ne peki?
ne doğumun fark edilmişti
ne de ölümün fark edilecek
sevinen üç beş kişi idi doğduğunda
üzülen üç beş kişi olacak
unutulup gideceksin yıllarla birlikte
ne adını bilecekler,
ne yüz şeklini hatırlayan biri olacak

o kadar fark edilmez o kadar küçük dünyanda
ha varsın ha yoksun ne kıymeti var!
üç beş nefes alıp veriyorsun,
daha gözünü açmadan ağlıyorsun
ağlaman bitmeden bakıyorsun büyümüşsün
yürüyorsun düşe kalka
kalktığında belin bükülmüş oluyor zaten
şakaklarına yağan karı görmezden geliyorsun
çizgili yüzü tanıyamıyorsun
gözler altındaki mor halkalara düşman kesilirken
hayatı yaşamış oluyorsun çoktan
zannediyorsun ki her şey sana düşman
oysa düşmanlık besleyecek kadar uzun hiçbir şeyle birlikte yaşamamışsın
ne aynalar tanır seni
ne kara toprak üzerinde yürüdüğün,
ne her zaman içine girip yattığın yatağın
yabancıdır ayakkabıların
çorapların
ceketin
gömleğin

tanıyamazsın titreyen ellerini
aynada yüzüne bakarken

hayatın bittiğini düşünürsün
fısıldarken dudakların “yeni başlamıştık” diye