Son değil Şiiri - İzzet Bilici

Hep kalmak, hiç ayrılmamak yerinden,
Yalnız olmak, hiç sevmemek bir eli kirli diğeri takvalı ve tekbirli
Ve yaşamak! Allah'a şirk koşacak kadar tek başına!

Son bölüm böyle bitmeli dedi romancı
Kafasını kaldırıp kekeme baktı
Geri gelmemek üzere gitti romancı

İnanma ona
Biraz olsun sev beni

Toplu bir inzivada osurmuş bir müridin yeri yarma isteğidir bu kaçışların
Plasentasını yalamış ve yemiş bir doğası gereği
Bir doğurgan ve doğurtandır son bakışların

Şimdi emzir ve büyüt hasreti
Büyüt ki kendi çapını yutsun içimdeki fay hattı
Dur!
Ellerime alışmamış bir vedadır son sözcüklerin!
Düşman askerinin elinde bir koordinat
Gelecek olandır birazdan korkunç ve kalabalık

Senin içgüdündür
Senin kendine yetişebilme gayretindir
Ve benim dört haritada son mağlubiyetim
Manda ve himayeyi kendime yediremeyişim biraz olsun
Bu benim göçebeliğimdir yerkürenin orta kuşağında

Herhangi bir akşam ve herhangi bir yağmurda sana terket diyor
Terkediyorsun
Herhangi bir saatte ve herhangi bir nefretin içinde sana perdeni çek diyor
Çekiyorsun
Her eğildiğimde saçlarının kokusuna geliyorum
Yüzünü yıka diye sabahları getireceğim sana

Sahip olduğumuz evlerde pencere kenarı kadar yaşıyoruz
Atavik bir agızdan kıtlık görüp dar çizilmiş krokilerde savurgan bir dil oluyoruz
Sunturlu bir yalan oluyoruz paradoks kitaplarında!
Az ötede,
Çekilmiş bir silah, yetişmemiş bir bildiri, pagani bir inanç,
İnançsız bir cemaat oluyoruz
Tam da olduk derken çok tanrılı ve çok gazaplı bir aşktan helak oluyoruz

Bu bir son değil manyetik alanda
Romancının anlattığı gibi bitmemeli
Kırmızı yapraklar dokunuyor sırtıma
Durup durup bir başka ağızdan öpmek istiyorum ellerimi
Gel semalarımda uçur demir kuşlarını
Şantiyeler ve bombalar getir yamaçlarıma
Sür!
Panzerini sür üstüme!
Delir!
Bir gece uykuda boğazla ihanetimi!